Już w XVI wieku na obszarze ówczesnej wsi Biały Kamień istniały niewielkie kopalnie gminne (bez nazwy), stanowiące własność kmieci i dziedzica. Pierwsza pisana wzmianka odnośnie do górnictwa węglowego na terenie Białego Kamienia została poświadczona w protokole sądowym z 1561
Dopiero w 1769, kiedy to ogłoszono nowe prawo górnicze, złoża węgla przeszły na własność królestwa pruskiego. Zgodnie z tymi przepisami w następnym roku gminne kopalnie gwarectwa Biały Kamień przekształcono w jedno gwarectwo o nazwie „Fuchs” i zgłoszono je do Wyższego Urzędu Górniczego w Złotym Stoku. Obszar górniczy połączonych pól górniczych wyniósł łącznie 20 547 m², a oficjalne nadanie gwareckiej kopalni nazwy „Fuchs” nastąpiło 23 maja 1770 r. W ramach tego gwarectwa od 1791 r. działała tzw. Lisia Sztolnia.
W latach 30. XIX wieku nastąpiła znaczna rozbudowa kopalni (wydrążono m.in. szyb wydobywczy Hans-Heinrich). W latach 50. XIX wieku gwarectwo Fuchs przejęło większość kopalń leżących na terenie wsi Biały Kamień, w 1857 r. dołączono np. kopalnie i pola górnicze: Maximilian, Hochwald, Fuchsberg, Dorf i sztolnię Friedrich Wilhelm, założoną w 1800 roku. Z kolei w 1860 r. gwarectwo połączono z kopalniami i polami: Goldene Sonne, Eduard, Noue Vorschit i Einigkeit.
W drugiej połowie XIX wieku kopalnię powiększono o kopalnie i pola górnicze: Anna, Frohe Ansicht, Emilia, Louise Charlotte i Ottilie. W 1865 r. opracowany został projekt kopalni głębinowej w oparciu o najnowsze zdobycze ówczesnej techniki.
W 1867 r. oddany został do eksploatacji szyb „Julia”, w 1874 r. szyb „Ida” (późniejsza „Sobótka”), a w 1884 r. szyb „Dampf” z oryginalnymi, murowanymi wieżami wyciągowymi.
Wraz ze schodzeniem do coraz większych głębokości zachodziła potrzeba wzniesienia wyższych wież: nowe wieże stalowe, wkomponowane we wcześniejsze konstrukcje murowane, wzniesiono nad szybem „Julia” w 1893 r., a nad „Sobótką” w 1903 r. W 1907 r. nastąpiła dalsza rozbudowa – aby powiększyć obszar kopalni połączono ją z kopalnią „David”, a w 1922 r. z kopalnią „Segen Gottes”.
W 1910 r. zbudowano kopalnianą elektrownię z 3 generatorami prądu i stacją kompresorów, a w następnym roku zabudowano przy szybie „Julia” elektryczne maszyny wyciągowe produkcji Huty Donnersmacka z Zabrza z silnikami firmy Siemens-Schuckert z Berlina.
Ze względu na nieopłacalność wydobycia węgla, 1 stycznia 1991 roku kopalnia została postawiona w stan likwidacji. 20 września 1996 kopalnia Julia zakończyła eksploatację. Obecnie funkcjonuje jako Centrum Nauki i Sztuki Stara Kopalnia.
wikipedia
foto: WTV
redakcja@walbrzych24.com
Komentarze